باز، تاب نیاوردم که چرت وپرتی دراین صفحه ننویسم، فضای این کشور... آنقدر برایم خسته کن شده که نمیدانم به کدام سو روبیاورم.
تصمیم گرفته بودم که دیگر نه به وبلاگ سربزنم و نه هم فیس بوک، اصلاً حوصله اش نمانده بود.بهرحال تصمیمی خوبی نبود، دوباره پشیمان شدم و آمدم،راستش رمز وبلاگم را فراموش کرده بودم و به زحمت توانستم، این وبلاگ را باز کنم.
اما حالا که آمدم بایدچه بنویسم؟ میترسم دوباره تصمیم قبلی ام را تکرار نکنم، درهرصورتش خوب است هرچه آدم روی این صفحه بنویسد.
وقتیکه انتخابات برگزارشد، اندک چشم امید دوخته بودم که شاید خدا رحم کند برسر این کشور و این انتخابات بتواندچهره کثیف این کشور را عوض کند،اما نخیر نه تنها که عوض نشد، که بد تر هم شد. بازهم همان آش و همان کاسه، هرروز صدای شلیک گلوله، انفجار، تهدید وارعاب، همه و همه خوشی را از همه ای ما گرفته است.
کرزی که حالا نفس راحت تر درارگ ریاست جمهوری میکشد، دوباره همان فاشیزم عبدالرحمن خان را زنده کرده وقدرت را به شکل بی رویه، قومی قبضه کرده و از سوی دیگر برادران خود را که تا حالا این کشور را به قهقرا کشانده اند، دوباره میخواهد، شریک قدرت خود کند و باز ظلمی دیگری را برحق این ملت مظلوم بخصوص زنان که از ابتدایی ترین حقوق شان تا هنوز در شماری از مناطق محروم اند، روا دارد.